Mijn naam is Kelly Kerssens (1981). Ik woon en werk in Amsterdam.
Al mijn werken gaan over mijn innerlijke wereld, die vol van symbolisme is en herinneringen aan mijn kindertijd.
In mijn collage werken gebruik ik afbeeldingen en patronen die ik uit tijdschriften heb geknipt, of kopieën hiervan, die ik heb bewerkt.
De werken tonen verschillende afbeeldingen, samengevoegd, soms gecombineerd met tekst. Ze zijn sober, speels en kritisch.I k gebruik niet alleen papier in mijn werken, maar ook verf, hout, piepschuim, plastic, stof en gevonden voorwerpen.
Op deze website toon ik een selectie van mijn werken, gemaakt gedurende de afgelopen jaren. Je kunt ook enkel van mijn gedichten vinden op deze website.
My name is Kelly Kerssens (1981). I live and work in Amsterdam.
All my works are about my inner world, which is full of symbolism and childhood memories.
In my collage works I use pictures and patterns that I cut out of magazines, or copies of these, which I revised. The works show different images, fused together, sometimes combined with text. They are sober, playful and critical. I do not only use paper in my works, but also paint, wood, styrofoam, plastic, fabric and found objects.
On this website I will show a selection of my works, made over the past years. You can also find some of my poems on this website.
Ik herinner me vaak specifieke details uit mijn jeugd. Zoals hoe de structuur van de grijze muur met de ronde gaten in mijn oma's tuin aanvoelde en de smaak van de kleine paaseitjes die zij daar tijdens de feestdagen altijd voor ons in verstopte.
Op verdwaalde momenten liet ik mijn vinger over de structuur van deze muurgaten glijden om zo te voelen dat ik er nog was en te kunnen concluderen dat alles nog exact hetzelfde was. Een stukje realiteitsbesef; een gevoelsmatige check. Op die momenten kon ik mezelf verwonderen over het feit dat ze deze muur, die uit losse stukken beton bestond, scheef hadden opgebouwd.
En over de witte voegen die op sommige plekken overduidelijk met dikkere lagen vulsel waren ingesmeerd dan op andere punten. De imperfectie van het geheel maakte het geheel perfect voor dergelijke situaties waarbij ik mezelf nóg in de realiteit, nóg in mijn droomwereld bevond, maar veeleer in een schemerachtig tussengebied. Een gebied vanwaaruit ik dan altijd, op een bepaald moment, weer werd teruggefloten door de stem van mijn moeder: 'Wat staat ons Kélly daar nu eigenlijk te doen?'
Te ontrafelen. En weg was het dan. Ik was weer klaarwakker en alert. Klaar om de handveger op te pakken en het onkruid, dat zojuist door de rest van het gezin uit de tegels was verwijderd, met een nauwkeurige precisie bij elkaar te vegen en weg te gooien in de daarvoor bestemde vuilniszak.